یادداشت مهندس محمد رضا رئیسی رئیس گروه تخصصی عمران شورای مرکزی سازمان نظام مهندسی ساختمان
توسعه پایدار را توسعه ای می دانند که در آن، توسعه یک بخش عامل عقب افتادن بخش دیگری نشود و در عین حال حرکت موزون ، متعادل و منطقی نیز اتفاق افتد؛ در توسعه پایدار همانگونه که نمی توان آلودگی زیست محیطی را افزایش داد نمی توان ساختمانی را تولید کرد که 30 سال پس از آن ناگزیر به تخریب آن شویم.
در کشور ما تحقق چنین توسعه ای در گرو اجرایی شدن و عملی شدن سند چشم انداز است و هرگونه توسعه که منطبق بر برنامه ریزی استراتژی سند چشم انداز 20 ساله کشورمان نباشد قطعا پایدار نخواهد بود آنهم در شرایطی که بیش از نیمی از سرمایه و بودجه کشور صرف ساخت و ساز می شود .
بر اساس سند چشم انداز توسعه که در سال 1404 از سوی رهبر معظم ابلاغ شده است ما باید بالاترین قدرت اقتصادی در منطقه آسیای جنوب غربی و در میان 23 کشور باشیم. در این سند هیچگونه اشاره ای به شاخص کمی در رشد نشده بلکه آنچه اهمیت و اعتبار یافته کسب قدرت نخست اقتصاد ، علم و فناوری در منطقه است که باعث شده بستر رقابت با ارزشی تحقق یافته و از این رهگذر به عرصه رقابت با کشورهای منطقه وارد شویم .در چنین مجالی آیا زمان آن نرسیده است که تصمیم بگیریم با کار بیشتر و مصرف کمتر خود را در مسیر توسعه پایدار قرار دهیم . سند چشم انداز افق هاو جهت گیری های اصلی را روشن می کند تا نقاط اساسی در اقتصاد – فرهنگ – توسعه سیاسی – توسعه اجتماعی – روابط بین الملل و موقعیت کشورمان در افق 1404 مشخص نماید . رسیدن به چشم انداز 20 ساله میسر نمی شود جز با نگاه استراتژیک به توسعه پایدار.
به منظور حرکت به سوی توسعه پایدار نمی توان و نباید از دقت در ساخت و ساز کاست و همچنین نمی توان بدون توجه به مقررات ملی ساختمان و همچنین استفاده از فن آوری های نوین در صنعت ساختمان نسبت به ساخت ساختمانها اقدام نمود.
علاوه بر آنچه اشاره شد ذکر این نکته نیز حایز اهمیت است که با توجه به آنکه کشور ما پرمصرف ترین جامعه در مصرف انرژی است و با چنین مصرفی نمی توان به توسعه پایدار رسید و بهینه سازی مصرف انرژی را نادیده گرفت باید در پی راهی برای کاستن از تبعات آن بود.
در این میان جامعه مهندسی و بویژه مهندس عمران بعنوان قافله سالار و هدایت کننده می بایست پیشتاز اجرایی نمودن مقررات ملی در کشور باشد.او نمی تواند اجازه دهد مصالح غیر استاندارد در ساختمان استفاده شود و در نتیجه استفاده از فن آوری های نوین در صنعت ساختمان اجازه ورود نیروی غیر ماهر به عرصه ساخت و ساز را نخواهد داد.که اگر چنین شود حاشیه نشینی در کنار کلانشهرها به عنوان یک معضل بزرگ کاهش یافته و کشاورز به کشاورزی خود خواهد پرداخت. در آن هنگام دیگر نیازی نیست کشاورز داس را زمین بگذارد و بعنوان کارگر ساختمانی و حاشیه نشینی در شهرهای بزرگ وارد عرصه شود.
